Jak wiemy, od czasów starożytności intensywnie głowiono się nad rozwiązaniem co do istoty pamięci. I choć, nawet dzisiaj, jej mechanizmy w dużej mierze stanowią dla nas tajemnicę, to śmiało mogliśmy i możemy dyskutować nad pamięci poprawieniem. Naukowcy są dość jednogłośni. Obszarem odpowiedzialnym za fononem pamięci jest kora mózgowa człowieka.
Pytanie, gdzie dokładnie umiejscowione są mechanizmy dyktujące pamięcią i jak je kontrolować, dla współczesnych wciąż pozostają zagadką. Jedną z modnych dziedzin nauki nad pamięcią, jest biochemia mózgowa, której rozwój zapoczątkowano w latach 50-tych. Jej najogólniejsza teoria zakłada, że zapamiętywanie nie należy do procesów jednostkowych, a jego działanie należy odczytywać za pomocą procesów pomniejszych i usprawniających. Jak działają badacze w obszarze biochemii mózgowej? Są to głównie badania polegające na stymulacji pewnych obszarów mózgu, inaczej nazywając – doświadczenia. Sukcesem badaczy była teoria mówiąca o tym, że pośrednikiem w procesach zapamiętywania jest kwas rybonukleinowy, czyli znane nam z lekcji genetyki RNA. Jak zapewne pamiętacie, jest to kwas wytwarzany przez DNA, odpowiedzialne z nasz genotyp (uwarunkowania życiowe) i fenotyp (wygląd zewnętrzny). Co potwierdza znaczący udział RNA w procesach zapamiętywania? Przykładowo u tresowanych zwierząt zaobserwowano zmiany w RNA. Fascynującym i przełomowym było doświadczenie, w którym u zwierząt zablokowano, wstrzymano dopływ kwasu RNA. Zwierzęta te nie były w stanie uczyć się, ich procesy zapamiętywania zostały upośledzone. Co więcej, doświadczenia przeprowadzone na szczurach laboratoryjnych, gdzie od jednego osobnika pobierało się materiał RNA i wstrzykiwało drugiemu osobnikowi, ukazało nam coś, co graniczy wręcz z cudem. Dacie wiarę, że szczur, który dostał dawkę RNA od innego, przejmował również jego pamięć i zdolności z tym związane!