Przypomnijmy sobie, pamięć epizodyczne to nasze drobne, szczegółowe wspomnienia. Wynikają one z doświadczeń i nadają sens temu, kim jesteśmy, co robiliśmy, dlaczego podejmowaliśmy takie, a nie inne decyzje. Pamięć epizodyczna pozwala nam łączyć przebyte doświadczenia i odnosić je do kolejnych. Dzięki niej cały świat wydaje nam się mniej skomplikowany i możliwy do ułożenia w naszych głowach. Pamięć epizodyczna to także wszystkie te wstydliwe, kłopotliwe wspomnienia o tym, co zrobiliśmy na przestrzeni całego naszego życia.
Ta pamięć mówi nam o naszym pierwszym skradzionym w sklepie cukierku, nieudanym zaproszeniu dziewczyny na randkę, pierwszej zbyt mocno zakrapianej imprezie, o wpadce na konferencji, kłopotach prywatnych i tym podobnych zdarzeniach. To jednak nie tylko te wywołujące zażenowanie wspomnienia. Pamięć epizodyczna pozwala nam przypomnieć sobie też te wspaniałe, przyprawiające o szybsze bicie serca wspomnienia pierwszego pocałunku, długiej nocy przytulania z ukochanym, momencie oświadczyn, pamiętnego tak przed ołtarzem, pierwszego widoku dziecka, uczucia bliskości z kimś ważnym, naszych 18 urodzin, dniu odebrania dyplomu i tym podobnych. Niestety istnieją choroby mózgu, które uniemożliwiają choremu tworzenia wspomnień pamięci epizodycznej. Jak wyglądają wspomnienia takiego chorego? Jeśli jest to dorosła osoba, pamięta ona, jak żyć i właściwie funkcjonować w społeczeństwie. Niestety zatraca ona stopniowo swoją osobowość, gdyż mimo posiadania wspomnień o tym, co się przeżyło nie pamięta się szczegółów tych przeżyć. Przykładowo chory pamięta, że był obecny podczas 60 urodzin swojego ojca, nie pamięta jednak, kto był dokładnie zaproszony, czy był tort, co mówił ojciec itp. Brak pamięci epizodycznej jest rodzajem uciążliwej amnezji, dodatkowo przeszkadzając w tworzeniu się nowych wspomnień.
Małgorzata Litwin