Tak zdaje się twierdzić neurobiologia, której najnowsze badania obalają mit o tym, jakoby mózgi kobiet i mężczyzn miały się od siebie różnić. Stereotypów na temat płci nie brakuje. Zarówno nauka popularna, jak i nauki społeczne zdają się sądzić, że kobiety i mężczyzna równymi sobie nie są. Jedynie filozofia pozwala widzieć Adama z Ewą, jako komplementarne sobie wartości, których wartościować nie można, gdyż uzupełniają się i stanowią środek do wyższego celu.
Neurolog Gina Rippon przystaje za tym, żeby twierdzić, że tylko czynniki społeczne odróżniają kobiety od mężczyzn, a co za tym idzie wzorzec wychowania i oczekiwania względem płci, a te jak wiadomo nie są wrodzone. Doktor Rippon twierdzi, że nie można wziąć mózgu człowieka i stwierdzić, to jest mozg dziewczynki, albo mózg chłopca, tak jak wyciągnięta z ciała kość nie powie nam, do jakiej płci należy, jeśli u obu płci występuje. Jako dowód naukowiec powołuje się na zachodnio cywilizacyjne stereotypy, bo właśnie to w naszej kulturze propaguje się pogląd o różnicach w mózgach kobiet i mężczyzn. Podobnie uwarunkowania społeczne, które zmuszają kobiety do coraz nowszych obowiązków i pełnienia jednocześnie wielu ról społecznych decydują o tym, że uważa się mózgi kobiece na skierowane do wielozadaniowości, czy ulepszonej pamięci. Podobnie oczekiwania wobec mężczyzn i kultura zachodu każe im przestawić się na osiąganie celów i prostą koordynacje zadaniowości. Mózg jest jak mięsień, twierdzą niektórzy neurolodzy, jeśli trenujemy go w pewnych rejonach, zaczyna się w nich polepszać i rozwijać. Różnice w mózgach kobiet i mężczyzn wynikają więc z procesu socjalizacji pierwotnej, oraz wtórnej, a nie ich biologicznego składu, czy chemicznych wartości, a już na pewnie nie z samej fizycznej budowy. Racjonalnie możemy się z tym zgodzić, naukowo warto popełnić więcej dowodów dla tej tezy.
Małgorzata Litwin